Die ene geplande nacht in Tamale werden er 17 en het nietszeggende stadje, zonder benoemingswaardige attracties, is een plek met veel herinneringen geworden.
Vlak boven Kumasi ligt het Boabeng – Fiema Monkey Sanctuary, een prachtig stuk regenwoud bewoond door tientallen Black and White Colobus Monkeys en Mona Monkeys. Het oude en ietwat vreemde mannetje dat ons rondleidde door het gebied vertelde ons over een legende die onder de bewoners van de naburige dorpjes in ere wordt gehouden. Een man uit het dorp zou een fetisj in het woud hebben gevonden en deze meegenomen hebben naar zijn dorp. De volgende dag zou er een grote groep Colobus Monkeys in het dorp zijn verschenen die niet meer weg wilden. De wijze man van het dorp vertelde de man die de fetisj gevonden had dat deze toebehoorde aan de apen en dat er twee oplossingen waren; de fetisj moest teruggegeven worden aan de apen of de apen moesten, zonder problemen, in het dorp kunnen blijven. Er werd voor het laatste gekozen en sinds die dag worden de apen beschermd en geëerd door de dorpbewoners. Er is zelfs een begraafplaats in het woud gemaakt voor de apen!
Die nacht hebben wij doorgebracht in Kintampo en de volgende ochtend hebben we daar de watervallen bezocht. Niet een heel bijzondere plek, maar Duko heeft er heerlijk rond kunnen rennen en kunnen zwemmen, wat met de enorme vochtige hitte hier meer dan welkom was.
Zo’n 100 kilometer voor Tamale begon de Unimog een raar, sissend geluid te maken wat moeilijk te lokaliseren was en waarvan we ook niet konden bedenken wat het zou kunnen zijn. Er was in ieder geval iets niet goed. Aangezien er langs de weg van Kintampo naar Tamale niet veel meer was dan wat koeien en rieten hutjes, besloten we door te rijden, hopend dat we het zouden redden tot Tamale.
Gelukkig lukte dit en op het Katholieke Guesthouse is Floris onder de Unimog gekropen om op onderzoek uit te gaan. Hij kreeg het idee dat er iets mis was met de kruiskoppeling en heeft beschermkap ervan losgehaald. De kruiskoppeling bleek inderdaad los te zitten en samen met een lokale monteur heeft Floris de boel in anderhalve dag kunnen repareren. Weer helemaal blij nu dit probleem opgelost was vertrok Floris voor een testrit en kwam gefrustreerd terug. Het gesis was er nog dus de kruiskoppeling was weliswaar aan reparatie toe, maar was niet de oorzaak van het geluid.
Aangezien we het, na de hele Unimog tien keer van binnen en van buiten nagekeken te hebben, het ook niet meer wisten, dachten we dat gewoon verder rijden de beste optie was. Deze tactiek heeft in het verleden ook prima gewerkt. Maar de ochtend dat we wilden wegrijden richting Burkina Faso wilde Floris toch nog even kijken hoe het kroonwiel van het differentieel eraan toe was en ontdekte dat er een flink aantal tanden afgebroken was. Voor de lezers die geen verstand hebben van auto’s: dit is heel erg shit!! Van doorrijden was geen sprake; het kroonwiel van het differentieel, of beter het hele differentieel, moest vervangen worden. Vol goede hoop stuurde we de monteur naar Kumasi, de dichtstbijzijnde grote stad. Hij was er van overtuigd dat hij het onderdeel daar zou vinden, maar zijn poging mislukte.
Met onze handen in onze haren stonden we naast ons oude, vertrouwde Unimogje; wat nu? Na wat onderzoek en contact met Nederland besloten we dat onze beste kans om weer terug op de weg te komen was om het onderdeel vanuit Nederland naar Accra op te laten sturen. Ik zou dan met de bus (12 uur heen en 12 uur terug…) naar Accra gaan om het op te halen terwijl Floris het oude differentieel uit elkaar zou gaan halen. Niet iets om naar uit te kijken, but what can you do?
Midden in het proces van regelen stond er ineens een Nederlandse man voor mijn neus die al 12 jaar in Ghana woonde en werkzaam was in de landbouw. Hij was meteen bereid om ons te helpen en nam ons mee naar een restaurant waar twee Zuid-Afrikaanse collega’s van hem zaten. De avond liep uit op een groot zuipfestijn, wat niet erg veel bij droeg aan het oplossen van ons probleem, maar wel heel erg gezellig was.
Louis, één van de Zuid-Afrikanen, nodigde ons uit om de volgende ochtend mee te gaan naar zijn huis, vijftig kilometer ten noorden van Tamale. Zijn vrouw en kinderen waren net vertrokken naar Zuid-Afrika wegens familieomstandigheden en hij kon wel wat gezelschap gebruiken. Wij ook, want naast heel veel bellen en e-mailen om alles geregeld te krijgen, konden we alleen maar afwachten en hopen dat het onderdeel heelhuids en zo snel mogelijk bij ons terecht zou komen.
Bij Louis thuis hebben we heerlijk uit kunnen kateren en kunnen genieten van alle luxe die onze Unimog of een lokale camping niet heeft. Louis heeft ons rondgeleid over de boerderij waarvoor hij werkt; een enorme organische mangofarm compleet met irrigatiesystemen en verpakkingsloods. Hartstikke interessant om eens met eigen ogen te zien hoe zo’n groot bedrijf in Afrika functioneert.
Naast een gezellige tijd heeft Louis ons ook ontzettend veel hulp geboden. Hij heeft het transport vanuit Accra kunnen regelen (wat mij dus een busrit van 24 uur bespaarde) en hij heeft zijn monteur aan ons ‘uitgeleend’.
Inmiddels zijn we een dikke week verder en is er veel gebeurd. We zijn min of meer ingetrokken bij Louis, het onderdeel is aangekomen en, wederom met behulp van Louis, ingebouwd en we hebben het sissende geluid ook nog kunnen lokaliseren. Ironisch genoeg kwam dit niet uit het kapotte differentieel, maar bleek er een simpel boutje op onverklaarbare reden in de ring van de kruiskoppeling vast te zitten. Volgens Louis was dit onze ‘emergency-bout’ en op deze zeer grappige verklaring houden we het maar. Nadat ook de remleiding aan vervanging toe bleek te zijn kon het hele zooitje weer in elkaar gezet worden en is de Unimog weer als nieuw!
Het is ongelofelijk om te bedenken dat door het sissend geluid van één stom boutje op de verkeerde plek, we achter drie serieuze problemen zijn gekomen en dit ons voor een mogelijke ramp heeft behoed!
[photopress:DSC_8339.JPG,thumb,pp_image] [photopress:DSC_8366.JPG,thumb,pp_image] [photopress:DSC_8363.JPG,thumb,pp_image]
Morgen kunnen we dan eindelijk verder rijden, maar niet voordat we een goede afscheidsborrel hebben gedronken met Louis, andere Louis (de general manager van de Mango farm met wie we al een aantal gezellige avonden hebben gehad) en met Klara en Maya, twee kennissen van Louis die ook in Tamale wonen en werken.
Achteraf gezien kunnen we ondanks alle zorgen, vele uren sleutelen en geld uitgeven alleen maar met een goed gevoel terugkijken op onze tijd in Tamale. We hebben er immers nieuwe vrienden aan over gehouden en we kunnen nu met een goed functionerend voertuig de woestijn in!
GPS # N 9 ° 48.476′, W 0 ° 51.572′