Jordanie is leuk! We zijn het inbraak-incident alweer bijna vergeten en genieten enorm van al het moois wat Jordanie te bieden heeft! En dat is een hoop…..
In Amman hebben we de Citadel bezocht, een heuvel midden in het centrum met ruines van de Tempel van Hercules, het paleis van Umayyad en een Byzantijnse kerk en aan de voet ervan een groot Romeins theater uit 151 n. Chr. Beiden erg indrukwekkend om te zien.
Na dit cultuureel verantwoorde uitje zijn we op zoek gegaan naar ‘The humane centre for animal welfare’ (HCAW), wat net buiten de stad in een park lag. In het centrum troffen we Stephanie aan, een Nederlandse dierenarts die om de maand een maand in Jordanie woont. Ze werkt in de ochtend op de Koninklijke stallen en in de middag op het HCAW. Stephanie heeft ons een rondleiding gegeven en wat we zagen heeft veel indruk op ons gemaakt.
Het gebouw is net nieuw en ziet er erg mooi uit. Er zijn paardenstallen, waar zowel zieke en gewonde paarden als ezels verblijven. Er is een hondenkennel met opgevangen en vaak zieke (straat)honden en met pensionhonden, die dus weer teruggaan naar hun baasjes. Voor de katten is er eenzelfde soort opvang als voor de honden. Toen wij er waren zaten er helaas erg veel katten in de isolatieruimte met de niesziekte.
Het centrum bestaat verder onder andere uit allerlei behandel- en operatieruimten, een apotheek, isolatieruimten, kantoren, leslokalen en een receptie met wachtruimte. Het geheel gaf een professionele indruk.
Het werk wat er gedaan wordt in het centrum is echt heel erg goed en nuttig. In de eerste plaats worden er dieren opgevangen, behandeld en verzorgd. De eigenaren hoeven voor deze hulp alleen te betalen als zij het geld ervoor hebben. De dieren zonder eigenaren worden ter adoptie gesteld.
In de tweede plaats geeft het centrum onderwijs aan kinderen over de juiste omgang met dieren. In Jordanie zijn dierenmishandeling en -verwaarlozing veel voorkomende verschijnselen en de meeste mensen hebben geen idee hoe ze, op een normale manier, met dieren om moeten gaan. Via educatie aan kinderen hoopt het centrum hier wat verandering in te brengen. Voor een uitgebreide uitleg en een overzicht van het educatieprogramma en het centrum kan je op www.hcaw-jordan.org kijken.
Het HCAW wordt gesubsidieerd door het Jordaanse Koningshuis en de WSPA, maar kan de financiele steun van particulieren ook ontzettend hard gebruiken. Dus mocht je nog geld willen geven aan een goed doel en zeker willen weten dat je geld goed terecht komt: denk aan het HCAW!!!
Na de rondleiding nodigde Stephanie ons uit om mee te gaan naar haar appartement in Amman en samen met haar en twee vriendinnen te gaan eten. De twee vriendinnen bleken een goede vriendin van de prinses van Jordanie en haar assistent te zijn en zo zaten we de ene dag nog met het tuig van Amman in een bus op weg naar de rechtbank en de volgende dag in een deftig restaurant met de vriendin van de prinses! Het eten was heerlijk en die avond hebben we, superrelaxed, bij Stephanie in het appartement geslapen. Daar waren we echt even aan toe; douchen, kleren wassen, een normaal bed….
De volgende dag hebben we meegeholpen op het centrum en ‘s avonds zijn we met Stephanie naar de bioscoop gegaan.
Weer helemaal opgeladen vertrokken we een paar dagen geleden vanuit Amman richting de Dode Zee. Onderweg hebben we Mount Nebo bezocht, de plek waar Moses gestorven is en waarvandaan je Jeruzalem en de Dode Zee kunt zien. ‘s Nachts stonden we op een prachtige plek in de natuur, tussen de Bedoeienen met hun vee.
De volgende dag hebben we in de Dode Zee gezwommen, het laagste punt op aarde, waar het opeens erg warm was. Vanuit de Dode Zee zijn we dwars door de bergen naar Madaba gereden waar we hebben overnacht. Het vinden van een geschikte parkeerplaats was erg stressvol en net toen we dachten dat we ons hadden vastgereden in het centrum, stonden we voor het kantoortje van de tourist-police met daarachter een enorm braakliggend terrein. We vroegen of we op het terrein mochten overnachten. Dit vonden de agenten geweldig (eindelijk wat te doen) en ze namen hun taak om ons te beschermen dan ook erg serieus. We hebben die nacht heerlijk rustig kunnen slapen.
Vanaf Madaba zijn we de vijf duizend jaar oude Kings Highway gaan volgen naar het zuiden. Deze route is echt onbeschrijfelijk mooi! Op een gegeven moment reden we een vallei in en zagen we zover als we konden kijken geplooide bergen met alleen ronde vormen en zand- en rotsgrond. Zo bijzonder.
We hebben geslapen voor het huis van een familie die ons ook meteen uitnodigde voor het eten. De mensen waren erg vriendelijk en gastvrij, maar het eten was een regelrechte ramp. Het was een enorme schaal met daarop een in mootjes gehakt schaap (met bot, vet, pees etc. er nog aan) op een bedje van rijst. Het schaap was alleen gekookt en er waren verder geen kruiden gebruikt. Ik vind het heel erg om te moeten bekennen, maar ik ging echt bijna over mijn nek toen ik de keuken binnen kwam. Met mijn verstand op nul en blik op oneindig heb ik mijn bord voor de helft leeg kunnen eten, Floris kwam niet verder dan een paar happen rijst. Hij heeft beloofd om bij de volgende weerzinwekkende maaltijd wel goed te eten, want je beledigt de mensen die je uitnodigen er natuurlijk wel mee als je niks eet.
Inmiddels zijn we in het wildpark Dana aangekomen, ook weer een wonderlijk mooie plek. Op de weg hiernaartoe zijn we door het stadje At-Tafila gereden waar we ons voor het eerst niet zo welkom voelden.Wat er aan de hand was wisten we niet, maar de mensen staarden ons onvriendelijk aan, jongetjes scheldde ons uit en er is zelfs een frisdrankblikje naar de Unimog gegooid toen we langsreden. Misschien heeft het met de spanningen met Israel te maken of kwamen we gewoon toevallig de verkeerde mensen tegen. Een leuke ervaring was het in ieder geval niet.
We waren blij dat we het wildpark bereikten, het is ons alleen nog niet duidelijk of we het park ook inkunnen, maar daar gaan we morgen wel achteraan. Voor nu even lekker uitrusten en kopjes thee drinken met de opzichter.
GPS # N 30° 41′ 52.5″, E 35 ° 34′ 52.3″